Heeft u dat ook, lezer? Zo’n nauwelijks te onderdrukken argwaan, wanneer mensen van deze kant van de Grote Plas hun platen naar Nashville beginnen te vernoemen? Ik heb daar, naast het feit dat ik een erg slecht karakter heb, nogal veel last van. U begrijpt dus mijn scepsis, toen ik deze derde CD van de heel blonde Deen Emil Friis in de cd-speler stopte.

Dat verbeterde niet meteen, bij ’t horen van de openingstrack, een meer dan zomaar klagerig gebracht niemendalletje, dat, wat mij betreft, veel beter helemaal achterwege gelaten was. Gelukkig keert het tij met de titeltrack, waarop eindelijk de echte stem van Emil aan de oppervlakte komt. Veel beter dan “in de buurt van David Gray met een twist van Mick Jagger”, kan ik die stem niet omschrijven. Die titeltrack is meteen ook het hoogtepunt van de plaat:  een ruim vijf minuten durend werkstuk, waar duidelijk heel veel energie is ingestopt: hier klinkt alles zoals het moet, van de akoestische gitaar tot de mariachi trompet en de Dire Straits-achtige elektrische likjes. Van daar af gaat het echter niet echt meer de goede kant uit: het stemtimbre van Emil en zijn bij momenten schabouwelijke uitspraak van het Engels  werken na vijf, zes nummers ronduit op je zenuwen, uitgezonderd in Rolling Seas, dat dan, jammer genoeg, weer iets te veel een doorslagje is van de titelsong, zij het dat de trompet vervangen werd door een accordeon, nog zo’n instrument waarmee je bij mij altijd mag langskomen. Absoluut dieptepunt: het radicaal vals gezongen  Birdy Blues.

Wat Emil Friis nodig heeft, is een strenge producer, die de keizer durft zeggen dat hij eigenlijk geen kleren aan heeft. Ik heb de grootste bewondering voor de DIY-beweging, maar mensen moeten ook eens kritisch naar hun eigen werk durven kijken en luisteren…Let wel, ik denk dat Emil een goeie songschrijver kan worden, maar daar stopt het voorlopig: een zanger is hij zeker niet en als producer schiet hij ook tekort. Jammer: een goeie single maakt nog geen goeie CD! (Dani)